Marco is geen gewone sneeuwuil.
Hij is er zo één die niet uit de kou komt, maar eruit is weggegaan.
Lang geleden woonde hij wél waar sneeuw nooit ophoudt en stilte soms harder klinkt dan lawaai. En precies daar ging het mis. Niet fysiek — zijn veren konden het prima aan — maar vanbinnen.
Marco ontdekte iets wat voor een sneeuwuil eigenlijk verboden terrein is: gevoel.
Kou maakt scherp.
Gevoel maakt zacht.
En Marco werd zacht.
Hij begon dingen te zien die andere uilen niet zagen. Niet alleen wat er gebeurde, maar wat het met mensen deed. Verdriet dat zich vermomt als nieuwsfeit. Angst die zich verstopt in cijfers. Hoop die bijna niet genoemd wordt, maar alles draagt.
En ja… dan is de kou ineens geen landschap meer, maar een toestand.
Waarom hij het koud krijgt
Marco krijgt het koud van:
- onverschilligheid
- nieuws zonder context
- verhalen zonder adem
Niet van sneeuw.
Daarom trekt hij een muts aan. Niet tegen de kou, maar tegen de afstand.
Die muts zegt eigenlijk: ik blijf dichtbij.
Waarom hij bij Seva Randeep komt
Omdat Seva Randeep luistert zoals weinig mensen luisteren.
Niet om te reageren. Niet om te sturen.
Maar om ruimte te maken.
Marco is een waarnemer.
Seva Randeep is een ontvanger.
Samen vormen ze iets bijzonders:
- Marco ziet
- Seva Randeep vertaalt
- de lezer beleeft
En precies dat is de kern van Nieuws Beleven.
Marco vertelt zijn verhalen niet om slimmer te maken, maar om menselijker te maken. Hij fluistert wat je makkelijk mist. Hij vertraagt waar alles versnelt. Hij maakt van nieuws weer iets wat je kunt voelen zonder eraan kapot te gaan.
En stiekem…
Stiekem komt Marco ook bij Seva Randeep omdat hij daar warm wordt.
Niet door een kachel, maar door aandacht.
Door humor.
Door verhalen die mogen ademen.
Dus nee — Marco kan niet zo goed tegen de kou.
Maar misschien is dat juist zijn kracht.
Want alleen wie het koud krijgt, weet wanneer het tijd is om dichterbij te komen. 🦉✨
En zeg nou zelf:
wie wil er nog nieuws begrijpen,
als je het ook kunt beleven?